Bir gün ölüp gideceğim bu dünyadan. Nerede, nasıl, ne zaman, bilmiyorum! Beni kabre kimler koyar, arkamdan kimler ağlar, sonra kim ne kadar hatırlar, bilmiyorum!
Yıllar geçip gidecek, zamanla beni hatırlayanlar da kalmayacak, kimi unutacak, kimi ölecek.
Öyle bir zaman gelecek ki, sanki bu dünyaya hiç gelmemişim, sanki hiç çocuk olmamışım, hiç yaşamamış, bu dünyanın pınarlarından hiç su içmemiş, yağmurlarında hiç ıslanmamış, yollarında hiç yürümemişim gibi olacak.
Beni herkes unutacak, bir zamanlar ben de varmışım bilmeyecek, hatırlamayacaklar.
Biri hariç! O beni unutmayacak! Nerede olursam olayım o beni yine bilecek, yine sevecek, bana yine acıyacak.
Tek dostum o kalacak!
Beni ne ana rahminde, ne bebekken, ne de başka zamanlarda asla unutmayan bir dost.
Tek sığınağım o olacak!
Tek ümidim o!
Ömer Sevinçgül
Yorumlar
Yorum Gönder